На вуснах пылам, што ачах,
Асеў аблудны ліпкі страх
Загнаўшы ў шал, уцершы соль,
Сьвет да сябе зьмяніў пароль.
І ўсе замкі, і ўсе ключы
Іржою плакалі ўначы.
і я празь лёс на бераг бег,
ў агні нябёс шукаў цябе.

Усе крыўды змые дождж.
Позірк твой, нібыта нож,
Ты стаіш, а, як душа,
гіне лёду чарада.

Жорсткі сьвет, як ты і я,
І не па правілах гульня.
Гульня бяз пэўнага пачатку.
Гульня бяз пэўнага канца.
І каб імгненьне мела сэнс,
адну між зор бязьмежжа неба,
Я так хацеў знайсьці цябе…
Ды нас аскепкі аніяк ня склеіць!

Перамогі змые дождж.
Тут заўжды ўсё будзе так.
Бераг зьнік. Агонь патух.
Для цябе і для мяне! Для мяне…